Ήβη
η Στιλάτη
Μια καμηλοπάρδαλη που δεν βλέπει καλά τον πίνακα στο σχολείο και ανακαλύπτει ότι χρειάζεται γυαλιά.
Αν και στην αρχή ντρέπεται, συνειδητοποιεί τελικά ότι η αληθινή ομορφιά δεν βρίσκεται στα γυαλιά αλλά στην αυτοπεποίθηση και τη μοναδικότητα του καθενός.
Ακούστε την ιστορία μου
Διαβάστε την ιστορία μου
Μια φορά κι ένα καιρό, μέσα στα βάθη της ζούγκλας, υπήρχε ένα ξεχωριστό σχολείο στο οποίο πήγαιναν όλα τα ζωάκια της περιοχής. Ανάμεσά τους και η Ήβη, μια γλυκιά και ψηλόλιγνη καμηλοπάρδαλη, που κάθε μέρα έφτανε στο σχολείο με χαρά.
Λόγω του ύψους της, η δασκάλα την είχε βάλει να κάθεται στο τελευταίο θρανίο, όπως ήταν φυσικό, για να μη κρύβει τον πίνακα στα άλλα ζωάκια. Δεν την πείραζε καθόλου! Από εκεί μπορούσε να βλέπει όλη την τάξη, να ψιθυρίζει αστεία στις φίλες της, τη Λίλα τη λαγουδίνα και τη Ζωή τη μαϊμού, και να πετάει χαρτάκια με αστεία στον Φάνη τον ελέφαντα!
Και οι μέρες περνούσαν... Η Ήβη όμως ένιωθε πως κάτι περίεργο συμβαίνει με τα μάτια της καθώς άρχισε να μη βλέπει πολύ καθαρά. Ώσπου μια μέρα…
«Ωχ! Τι γράφει ο πίνακας;» μουρμούρισε η Ήβη, μισοκλείνοντας τα μάτια της.
Προσπάθησε να διαβάσει τη λέξη που έγραφε η δασκάλα, η Μπέτυ η σοφή κουκουβάγια, αλλά τα γράμματα της φαίνονταν… ότι χορεύουν! Ένα πήγαινε δεξιά…άλλο αριστερά.. άλλο πάνω… άλλο κάτω…
«Κυρία, θα μπορούσα να έρθω στο πρώτο για να βλέπω καλύτερα;» ρώτησε η Ήβη.
«Μα φυσικά», της απάντησε η κυρία Μπέτυ.
Η Ήβη, χαρούμενη ,άρπαξε τα πράγματά της και κατευθύνθηκε προς το μπροστινό θρανίο.
Όμως, μόλις κάθισε τα προβλήματα άρχισαν:
«Δε βλέπω τίποτα» φώναξε η Μίνα η χελωνίτσα που καθόταν ακριβώς πίσω της.
«Εγώ βλέπω έναν μεγάλο πιτσιλωτό λαιμό» συμπλήρωσε ο Φάνης, ο ελέφαντας.
Η Ήβη έκανε μία προσπάθεια να σκύψει για να μπορούν να βλέπουν κι οι συμμαθητές της, αλλά όσο κι αν προσπαθούσε, ο λαιμός της ήταν τόσο μακρύς που και πάλι κάλυπτε τον πίνακα.
«Μήπως να κουλουριαστώ λίγο;» σκέφτηκε δυνατά και προσπάθησε να χαμηλώσει όσο μπορούσε.
«Τώρα βλέπω μόνο αυτιά!» γκρίνιαξε ο Φάνης
«Ωχ, μα τώρα πιάνεις δύο θρανία!» φώναξε η Λίνα, η λαγουδίνα, προσπαθώντας να μη σκοντάψει πάνω στα πόδια της Ήβης.
Όλη η τάξη ξέσπασε σε γέλια! Η Ήβη δεν ήξερε τι να κάνει. Κοιτούσε γύρω της και ένιωσε ντροπή και αμηχανία. Τι ήταν αυτό που τη βρήκε;
«Λυπάμαι, Ήβη μου,» είπε η κυρία Μπέτυ με καλοσύνη, «αλλά νομίζω πως το μπροστινό θρανίο δεν είναι η καλύτερη λύση!»
Η Ήβη χαμήλωσε το κεφάλι της απογοητευμένη.
«Και τώρα τι θα κάνω; Αν δεν μπορώ να διαβάζω τον πίνακα, πώς θα αντιγράφω τα μαθήματα;»
Τα προβλήματα δε σταμάτησαν μόνο εκεί. Και στο διάλειμμα, καθώς έπαιζαν κρυφτό, αντί να τρέξει να κρυφτεί, έπεσε πάνω στο Φάνη, τον ελέφαντα.
«Ήβη, μα καλά πώς μπορεί να μη με είδες; Είμαι κοτζάμ ελέφαντας!» γέλασε ο Φάνης.
Και την επόμενη μέρα στην τάξη, προσπάθησε να ζωγραφίσει μία πεταλούδα, αλλά αυτό που έφτιαξε έμοιαζε μάλλον περισσότερο με …μπρόκολο!
«Χμ, κάτι σίγουρα δεν πάει καλά» μουρμούρησε η Ήβη.
Όταν επέστρεψε σπίτι της, η μητέρα της την παρατηρούσε με ανησυχία. Η Ήβη συνήθως άφηνε τη τσάντα της από το σχολείο δίπλα στο θρανίο της, αλλά τώρα η τσάντα της προσγειώθηκε στο κρεβάτι, το μπουφάν της στο πάτωμα και τα κλειδιά του σπιτιού στην καρέκλα.
« Ήβη μου τι συμβαίνει; Μήπως συμβαίνει κάτι με τα μάτια σου;» τη ρώτησε με αγωνία η μητέρα της.
«Εγώ; Όχι, μια χαρά βλέπω!» απάντησε και έπεσε πάνω στο τραπέζι.
« Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε τον κύριο Ρούντυ, τον οφθαλμίατρο. Ίσως πρέπει να βάλεις γυαλιά.» τη συμβούλεψε τρυφερά η μαμά της.
Η Ήβη ανοιγόκλεισε τα μάτια της έκπληκτη.
«Γυαλιά; Μα δεν φοράνε γυαλιά οι καμηλοπαρδάλεις!»
«Φυσικά και φοράνε! Όποιος δεν βλέπει καλά, χρειάζεται γυαλιά, είτε είναι λιοντάρι, είτε μαϊμού, είτε… καμηλοπάρδαλη!» είπε η μητέρα της γελώντας.
Την ίδια μέρα η Ήβη επισκέφτηκε τον Ρούντυ, το Καπιμπάρα, τον οφθαλμίατρο της ζούγκλας.
Δοκίμασε διάφορα γυαλιά: στρόγγυλα, τετράγωνα, μεγάλα, μικρά, κόκκινα, γαλάζια, ακόμα και ένα ζευγάρι με χρυσά σχέδια στις άκρες! Της άρεσαν όλα!
«Ουάου! Αυτά τα γυαλιά… με κάνουν να δείχνω υπέροχη!» είπε χαρούμενη.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο, όλοι την κοίταζαν με θαυμασμό.
«Ήβη, δείχνεις φανταστική!» είπε η Ζωή.
«Πόσο στιλάτη!» συμπλήρωσε η Μίνα.
«Θέλω κι εγώ τέτοια!» είπε ο Φάνης ο ελέφαντας, κουνώντας τα αυτιά του.
Ακόμα και η κυρία Μπέτυ, η δασκάλα , χαμογέλασε και της είπε :«Τα γυαλιά σου δεν σε βοήθησαν μόνο να βλέπεις καθαρά, αλλά και να ξεχωρίζεις! Σου δίνουν άλλον αέρα!»
Από εκείνη τη μέρα, η Ήβη έβλεπε καθαρά τον πίνακα, έπαιζε, ζωγράφιζε αλλά και απέκτησε το δικό της μοναδικό στυλ! Κάθε πρωί, διάλεγε προσεκτικά ποιο από τα γυαλιά της θα φορούσε – άλλοτε τα κόκκινα, άλλοτε τα γαλάζια, και κάποιες φορές εκείνα με τα χρυσά σχέδια που την έκαναν να νιώθει πραγματική σταρ!
«Ποτέ δεν φανταζόμουν πως τα γυαλιά θα μπορούσαν να με κάνουν τόσο όμορφη!» εκμυστηρεύτηκε στη μητέρα της.
«Ήβη, δεν είναι μόνο τα γυαλιά που σε κάνουν ξεχωριστή…Είσαι υπέροχη έτσι κι αλλιώς!» είπε χαμογελώντας η μαμά της. Η Ήβη χαμογέλασε πλατιά και, καθώς κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη, συνειδητοποίησε πως η αληθινή ομορφιά δεν βρίσκεται στα γυαλιά, αλλά στην αυτοπεποίθηση και τη μοναδικότητά μας!
