Λίο
ο Γενναίος
Το λιοντάρι έχει λεύκη στο τρίχωμά του και μετά από την διάσωση της Ντάρια, μιας όμορφης και δυναμικής λέαινας, από μία πυρκαγιά που ξέσπασε στο δάσος, συνειδητοποιεί ότι το χαρακτηριστικό του είναι η αποφασιστικότητα και το θάρρος του.
Ακούστε την ιστορία μου
Διαβάστε την ιστορία μου
Μια φορά και έναν καιρό, σε μια απέραντη σαβάνα γεμάτη από τροπικούς φοίνικες, και δέντρα με χοντρούς κορμούς, ζούσε ο Λίο, ένα λιοντάρι. Ήταν δυνατό μεγαλόσωμο με μία μικρή διαφορά από τα άλλα, είχε λεύκη! Από πολύ μικρός, είχε λευκές κηλίδες στο τρίχωμα του οι οποίες έμοιαζαν με απαλά κομμάτια βαμβακιού που είχαν σκορπιστεί πάνω του από τον άνεμο. Ήταν σαν μικρά συννεφάκια που είχαν ξεφύγει από τον ουρανό και βρήκαν καταφύγιο στη γούνα του, εκεί ,σα να ζητούσαν μια ζεστή αγκαλιά. Παρόλο που οι φίλοι του τού έλεγαν πόσο μοναδικός είναι, εκείνος ένιωθε διαφορετικός με έναν τρόπο που τον έκανε να ντρέπεται.
Ο Λίο ήταν πολύ ερωτευμένος με τη Ντάρια, μια όμορφη και δυναμική λέαινα που τρελαινόταν για περιπέτειες. Της άρεσε να τρέχει και να ανακαλύπτει συνέχεια απομακρυσμένα μέρη της σαβάνας. Λάτρευε να μυρίζει όλα αυτά τα διαφορετικά είδη λουλουδιών που συναντούσε και ήθελε διαρκώς να κάνει νέους φίλους. Είχε ήδη γνωρίσει τον Πιτ, τον πιο πολύχρωμο ίσως παπαγάλο όλης της περιοχής και τη Μία, την καμηλοπάρδαλη που όλο τσιμπολογούσε τα τρυφερά φύλλα από τα ψηλά δέντρα της σαβάνας. Είχε επίσης, ιδιαίτερη αδυναμία στη λίμνη, εκεί όπου οι ιπποπόταμοι βούλιαζαν μέχρι τα ρουθούνια, ενώ πολύχρωμα πουλιά έστηναν χορό ανάμεσα στα καλάμια.
Ο Λίο θαύμαζε τη Ντάρια από μακριά και κάθε φορά που εκείνη τύχαινε να πλησιάσει προς το μέρος του εκείνος κρυβόταν. «Τι θα σκέφτεται για εμένα;» αναρωτιόταν. «Είμαι τόσο διαφορετικός από τα υπόλοιπα λιοντάρια! Σίγουρα θα προτιμάει να παίζει με αυτά παρά με εμένα.»
Και έτσι περνούσαν οι μέρες…
Ένα απόγευμα που ο Λίο έπαιζε ξέγνοιαστα με κάποιους φίλους του κάτι περίεργο συνέβη. Ξαφνικά, πυκνοί καπνοί υψώθηκαν και σκοτείνιασαν τον ουρανό. Ταυτόχρονα μια έντονη και άσχημη μυρωδιά έφτασε στις μουσούδες όλων των ζώων. Και τότε κατάλαβαν: Είχε ξεσπάσει πυρκαγιά στη σαβάνα!
«Φωτιά! Φωτιά!» άρχισε να φωνάζει ο Λίο μη ξέροντας τι να κάνει.
«Καίγεται ένα μεγάλο κομμάτι της σαβάνας κοντά στη λίμνη» είπε ένα παπαγαλάκι που είχε πετάξει όσο πιο κοντά μπορούσε στη φωτιά για να δει τι συμβαίνει.
«Έχουν εγκλωβιστεί και φίλοι μας εκεί. Νομίζω είδα τη Μία και τον Πιτ», συμπλήρωσε ένας ιπποπόταμος που μόλις είχε καταφτάσει.
«Ντάρια!» φώναξε αμέσως ο Λίο. «Είναι μαζί τους και η Ντάρια. Πρέπει να πάμε να τους σώσουμε!»
Χωρίς να χάσουν χρόνο, όλα τα ζώα μαζεύτηκαν γρήγορα και έτρεξαν προς το σημείο όπου είχε ξεσπάσει η πυρκαγιά! Όσο πλησίαζαν, τόσο πιο δύσκολο ήταν να δουν ή να ακούσουν κάτι. Οι φλόγες ήταν παντού.
«Κινδυνεύουμε κι εμείς! Πρέπει να απομακρυνθούμε. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι», είπε το παπαγαλάκι με τρεμάμενη φωνή.
Εκείνη τη στιγμή, όμως, εμφανίστηκαν μέσα από τους καπνούς η Μία και ο Κιτ.
«Γκουχ, γκουχ!» έβηχαν και φαίνονταν αρκετά ταλαιπωρημένοι.
«Είστε καλά; Ήταν μαζί σας και η Ντάρια;» τους ρώτησε ο Λίο και τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα, γεμάτα αγωνία.
«Γκουχ! Δυστυχώς ναι. Παίζαμε μαζί και ξαφνικά γέμισε το μέρος με καπνούς, φοβηθήκαμε και πάνω στον πανικό τη χάσαμε. Δε ξέρουμε πού είναι.», απάντησε κλαίγοντας η Μια.
«Δεν πρέπει να χάσουμε άλλο χρόνο. Κιτ, μπορείς να πετάξεις ψηλά και να προσπαθήσεις να την εντοπίσεις; Εσύ Μια, τέντωσε το λαιμό σου μήπως και καταφέρεις να δεις κάτι που μπορεί να μας φανεί χρήσιμο.» είπε με αποφασιστικότητα ο Λίο και όρμησε στους καπνούς.
«Λίο, τι κάνεις; Πού πας;» φώναξε η Μία.
«Μη φοβάστε. Θα προσέχω! Θα είμαι καλά! Πρέπει να βρούμε τη Ντάρια!» ακούστηκε από μακριά η φωνή του Λίο.
Ο Κιτ έκανε ό,τι μπορούσε. Πέταγε ψηλά και όπου του επέτρεπαν οι καπνοί, κατέβαινε πιο χαμηλά για να μπορέσει να εντοπίσει την Ντάρια. Και τα κατάφερε! Την είδε εγκλωβισμένη ανάμεσα σε κάτι δέντρα, ευτυχώς κάπως πιο μακριά από τη μεγάλη εστία της φωτιάς. Ειδοποίησε κατευθείαν τον Λίο. Εκείνος δίχως να το σκεφτεί, διέσχισε τις φλόγες και έφτασε δίπλα στη Ντάρια.
«Είμαι εδώ. Όλα θα πάνε καλά!» της είπε τρυφερά ο Λίο και ξεκίνησε να σπρώχνει με δύναμη τους κορμούς των δέντρων με το στόμα του για να την απεγκλωβίσει.
Εκείνη, κοιτώντας τον βουρκωμένη ψέλλισε «Λίο! Σ’ ευχαριστώ!»
Πριν καν ολοκληρώσει την πρότασή της, ο Λίο κατάφερε να απελευθερώσει τα πόδια της και τη βοήθησε να ξεφύγουν μαζί από το δύσβατο μέρος. Ελεύθεροι πια, άρχισαν να τρέχουν μακριά από τη φωτιές μέχρις ότου έφτασαν σε ασφαλές μέρος. Ο Κιτ που παρακολουθούσε από ψηλά τη σκηνή, έτρεξε να ενημερώσει τους υπόλοιπους φίλους του ότι ο Λίο και η Ντάρια τα κατάφεραν.
«Λίο, κοίταξε τη γούνα σου! Από τους καπνούς τώρα απέκτησες και μαύρες κηλίδες. Είσαι πολύ όμορφος, αν και σε προτιμούσα μόνο με τις λευκές σου κηλίδες» είπε η Ντάρια και οι δύο ξέσπασαν σε γέλια.
«Δε ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα. Είσαι ο ήρωάς μου! Σ’ ευχαριστώ πολύ» συμπλήρωσε η Ντάρια και του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλό του.
Ο Λίο δεν μπορούσε να το πιστέψει! Η Ντάρια τον φίλησε!
«Εμ, εμ ξέρεις Ντάρια μόνο στη σκέψη ότι θα πάθαινες κάτι, τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως υπήρχε περίπτωση να μη σε ξαναδώ» είπε ο Λίο χαμηλώνοντας το βλέμμα του.
Η Ντάρια τον πλησίασε και ακουμπώντας τρυφερά το κεφάλι της στο δικό του απάντησε: «Λίο κι εγώ θα ήθελα από εδώ και πέρα να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί.»
Ο Λίο έσκυψε το κεφάλι του και χάιδεψε κι αυτός με τη σειρά του τη Ντάρια. «Θα το ήθελα πολύ» της είπε ενθουσιασμένος!
Την τρυφερή στιγμή αυτή διέκοψαν οι φίλοι τους που μόλις είχαν φτάσει.
«Κοντέψαμε να τρελαθούμε!» είπε η Μία και ο Κιτ συμπλήρωσε «Λίο είσαι ένας πραγματικός ήρωας! Ξέρεις, όλοι μας έχουμε κάτι που μας κάνει μοναδικούς. Το δικό σου χαρακτηριστικό δεν είναι οι λευκές κηλίδες, αλλά το θάρρος και η αποφασιστικότητα σου!»
Οι φίλοι αγκαλιάστηκαν γεμάτοι χαρά, αφήνοντας τα γέλια τους να αντηχήσουν στη σαβάνα. Η φύση θα ξαναγεννιόταν! Νέα δέντρα θα φυτρώσουν εκεί από όπου πέρασε η φωτιά. Και μέσα σε αυτή την αναγέννηση της φύσης, γεννήθηκε και η νέα όμορφη σχέση του Λίο και της Ντάρια, γεμάτη αγάπη, σεβασμό και αποδοχή! Ε… και λίγη περιπέτεια!!
