Ο Ντίνος 

Ξημέρωνε μια όμορφη μέρα! Ο ήλιος  άρχιζε να φωτίζει σιγά σιγά τις ακτές της Νότιας Αφρικής και όλα γύρω αποκτούσαν λάμψη και ζωή. Αυτή τη μαγική στιγμή δύο μικρά πιγκουινάκια ήρθαν στον κόσμο. Ο Ντίνος και η Μαίρη γεννήθηκαν μέσα στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας τους και της έφεραν μεγάλη χαρά! 

Μεγάλωναν, απολαμβάνοντας την προστασία και την αγάπη της μαμά τους που τους μάθαινε ακόμη να κολυμπούν και να ψαρεύουν. Δεν έδινε κανείς σημασία στην μικρή ιδιαιτερότητα του Ντίνου που είχε κάτι διαφορετικό: το δεξί του πτερύγιο ήταν πιο μικρό από το αριστερό. Ίσως γιατί η μητέρα τους φρόντιζε να μην αισθανθεί ποτέ ο Ντίνος ότι διαφέρει από τους άλλους. 

«Μαμά, γιατί το πτερύγιό μου δεν μεγαλώνει όπως των άλλων;» ρώτησε μια μέρα ο Ντίνος, κοιτάζοντάς το με περιέργεια. 

Η μαμά του χαμογέλασε και τον αγκάλιασε τρυφερά. «Για να ξεχωρίζεις αγόρι μου! Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα που σε κάνει μοναδικό! Άλλωστε, αυτό που μετράει είναι η καρδιά σου και το πόσο γενναίος είσαι! Μία μικρή δυσκολία είναι που απλά πρέπει να αντιμετωπίσεις!» 

Πράγματι, ο  Ντίνος δεν άφησε το μικρό του πτερύγιο να τον εμποδίσει στην καθημερινότητά του. Κολυμπούσε γρήγορα, έκανε τούμπες στο νερό και έπιανε ψάρια σαν τους καλύτερους κυνηγούς. Μάλιστα, οι φίλοι του παρατήρησαν κάτι παράξενο: όταν κολυμπούσε πολύ γρήγορα, το μικρό του πτερύγιο έκανε έναν χαρακτηριστικό ήχο, ένα παιχνιδιάρικο σφύριγμα μέσα στο νερό. 

«Ακούτε αυτόν τον ήχο; Ο Ντίνος είναι εδώ!» φώναξε ενθουσιασμένος ο φίλος του, ο Πάρης. 

«Είναι το σήμα κατατεθέν του!» γέλασε η Μαίρη. 

Ο καιρός περνούσε και ο Ντίνος έγινε σπουδαίος ψαράς. Όμως, έναν χειμώνα, η θάλασσα αγρίευε συχνά και ασταμάτητα! Τα ψάρια λιγοστά! Οι πιγκουίνοι πεινούσαν και δεν μπορούσαν να βρουν αρκετή τροφή. 

Ένα πρωί, ο Ντίνος καθόταν πάνω σε έναν βράχο κοιτάζοντας το πέλαγος. Μάλλον έβλεπε κάτι παράξενο. Κάπου μακριά, το νερό είχε μια σκοτεινή απόχρωση. «Μπορεί να είναι ένα μεγάλο κοπάδι ψάρια!» σκέφτηκε και χωρίς δεύτερη σκέψη, βούτηξε στο νερό. 

Καθώς κολυμπούσε, το ρεύμα ήταν δυνατό, αλλά ο Ντίνος δεν σταματούσε. Γλιστρούσε όλο και πιο βαθιά, σπρώχνοντας τον εαυτό του ξεπερνώντας συνεχώς τα όριά του. Όταν έφτασε κοντά, άρχισε να παρατηρεί ασημένιες λάμψεις κάτω από την επιφάνεια του νερού. Ήταν ένα τεράστιο κοπάδι ψαριών που κινούνταν γρήγορα, αλλά δεν είχαν προσέξει τον Ντίνο. 

«Αυτή είναι η ευκαιρία μας!» σκέφτηκε και, χωρίς δισταγμό, άρχισε να κολυμπάει γύρω από το κοπάδι, κάνοντάς το να συγκεντρωθεί σε μια μικρότερη περιοχή. Καθώς κολυμπούσε με ταχύτητα, το χαρακτηριστικό παιχνιδιάρικο σφύριγμα του πτερυγίου του αντήχησε στο νερό. 

Στην ακτή, οι φίλοι του σταμάτησαν ό,τι έκαναν. «Ακούτε; Ο Ντίνος κυνηγάει ψάρια!» φώναξε ο Χρήστος. 

«Πάμε!» είπε η Μαίρη και όλοι βούτηξαν στο νερό. 

Κολυμπώντας προς το μέρος του, βρήκαν τον Ντίνο να παλεύει με το νερό και να μάχεται να  οδηγήσει τα ψάρια σε μια ιδανική θέση για κυνήγι. Ήταν το μεγαλύτερο κοπάδι ψαριών που είχαν δει ποτέ! Ρίχτηκαν με μανία στο φαγητό που τους εξασφάλισε ο φίλος τους και σύντομα γέμισαν τις κοιλιές τους και πήραν ψάρια για αργότερα! 

Όταν επέστρεψαν στην ακτή, όλοι αγκάλιασαν τον Ντίνο. 

«Είσαι ο  σωτήρας μας! Είσαι ο ήρωάς μας! Είσαι…!Είσαι...!» του είπε η Μαίρη χαρούμενη. 

«Όχι, μην είστε υπερβολικοί! Δεν το πέτυχα μόνος μου όλο αυτό! » απάντησε ταπεινά ο Ντίνος. «Όλοι μαζί τα καταφέραμε!» 

Ο φίλος του ο Πάρης, γελώντας, είπε: «Από σήμερα, θα σε λέμε Ντίνο Βιβάλντι! Ο ήχος του πτερυγίου σου είναι σαν μουσική! Στην κοιλιά μας! Χα… χα… χα…» 

Όλοι ξέσπασαν σε γέλια και από τότε ο Ντίνος απέκτησε το παρατσούκλι του. Κάθε φορά που ακουγόταν το σφύριγμά του, όλοι ήξεραν ότι κάτι σπουδαίο συνέβαινε στη θάλασσα! 

Και έτσι, ο Ντίνος Βιβάλντι έζησε πολλές ακόμα περιπέτειες, πάντα με τον ήχο του πτερυγίου του να αντηχεί στη θάλασσα, σαν μια μελωδία γεμάτη θάρρος και καλοσύνη. 

Κατάλαβε καλά ότι η προσπάθεια να ξεπεράσει αυτή την ιδιαιτερότητά του τον είχε δυναμώσει, τον είχε κάνει ήρωα και…όπως του είχε πει και η μητέρα του, τον έκανε μοναδικό!